25 ottobre 2010

Quannu m'allavancavi di la muntagna


Na vota avìa la smània
d’acchianari li muntagni,
e lu mutivu nunn’era
di iri a cogghiri castagni,
lu me abbentu era chiddu
d’arrivari nta lu pizzu,
m'assittava nta la punta
e sintìa lu trimulizzu.

Sempri sapìa acchianari
mi sintia d’aviri l’ali,
ma na vota un fu accussì
e lu pedi misi mali,
sciddicavi nta li rocchi
sbattennu li me anchi,
nta lu scantu e nta l’affannu
vidìa sulu li sbalanchi.

Pi frinari la caduta
lu me pedi si sbutà,
lu duluri chi sintivu
lu giurnali un lu cuntà,
io chiancìa e m’arrancurava
comu agneddu a lu macellu,
e ora ca lu cuntu
unu arridi e pari bellu...

La “Muntagna di li Cani”
la chiamavanu li genti,
e io di nicu e nicu
la taliava e un facìa nenti,
ma di granni, io dicìa,
un gniornu ccè cchianari,
accussì vinni ddu iornu
e fu l'ura di pruvari.

Quannu vinni l’elicotteru
e mi isaru cu la corda,
sutta mia vitti l’abissu,
 ormai cu si lu scorda..
lu giurnali si nfurmà
e di lu fattu scrissi,
lu ritagghiu iu mi fici
cu sà tu nun ci cridissi.

(Ezio Spataro)